Naukowcy różnie tłumaczą przyczyny nieśmiałości. Jedni twierdza, że cecha ta jest dziedziczona. Inni, że jest wynikiem wcześniejszych przykrych doświadczeń społecznych. Jeszcze inni, że winny jest postęp technologiczny niewymagający już bezpośrednich kontaktów interpersonalnych (np. Internet, samoobsługa w sklepach itp.). Są również teorie, według których nieśmiałość rozwija się u dzieci rodziców nadmiernie opiekuńczych lub wręcz przeciwnie- u dzieci z niedostateczną więzią uczuciową i brakiem pozytywnych kontaktów rodzinnych.
Ponieważ powodów występowania nieśmiałości jest wiele, dzieci z tą cechą osobowości też spotkać można często.
Autorka od wielu lat stosuje wizualizacje i inne techniki arteterapii, wspomagając rozwój m.in. dzieci niewidomych, z zaburzeniami integracji sensorycznej, psychosomatyków. Postanowiła spróbować także z dziećmi nieśmiałymi. Jej metody pracy-jak sama opisuje- pełnią funkcje terapeutyczną, kreatywną, wychowawczą, rozwojową, adaptacyjną czy ekspresyjną.
Publikacja to interesujący przegląd teorii na temat nieśmiałości, wizualizacji oraz arteterapii. Przedstawiono tu również zasady prowadzenia omawianych metod, metodologię badań własnych autorki, omówiono otrzymane rezultaty. W książce zamieszczono też aneksy: przykładowe scenariusze sesji z wykorzystaniem metod autorki oraz narzędzia badawcze, takie jak arkusz obserwacyjny, arkusze oceny różnorakiej ekspresji dziecięcej.
Sama wielokrotnie stosowałam wizualizację oraz arteterapię w pracy socjoterapeutycznej. Stąd wiem, że metody te przynoszą zaskakujące efekty. Muszą być one jednak odpowiednio zastosowane oraz dobrane do konkretnej grupy. Niezbędne jest także specjalistyczne przygotowanie prowadzącego zajęcia. Wymaganych umiejętności na pewno nie nauczymy się z książki, lecz może być ona zachętą do wybrania się na odpowiednie szkolenie, pomoże też utrwalić wiadomości na omawiany temat oraz zainspirować do własnych działań terapeutycznych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za każdą opinię :) Twoje zdanie na ten temat jest dla mnie niezwykle ważne.