Nadmierna kontrola, narzucanie dziecku woli rodzica, autorytaryzm. Taki styl wychowania nazywamy apodyktycznym. Tutaj nie ma możliwości dialogu, stawiane są wysokie wymagania bez uwzględniania potrzeb, emocji i zdania dziecka. Rodzic czy opiekun wymagają bezwzględnego posłuszeństwa, a jeśli coś pójdzie nie po jego myśli, kary są na porządku dziennym.
Stereotypowo to na kobietach spoczywa obowiązek wychowania potomstwa i prowadzenia domu. Karmienie, przewijanie, przytulanie, pocieszanie, bieganie po lekarzach, pamiętanie o szczepieniach i innych ważnych terminach, wstawanie w nocy, leczenie podczas choroby, chodzenie na zebrania do przedszkola i szkoły, zabawianie w czasie wolnym, kontrola co i z kim robi, pomaganie w nauce, załatwianie i zawożenie na zajęcia rozwijające, robienie zakupów, pranie, sprzątanie, prasowanie, zmywanie, mycie podłóg, okien, ścieranie kurzy, załatwianie specjalistów, kiedy się coś zepsuje, gotowanie, przygotowywanie jedzenia do szkoły i okolicznościowo na akcje w szkole czy dla gości w domu, i wiele innych obowiązków. Jeśli mężczyzna nie sprawdza się w roli ojca i wspierającego partnera jest to kulturowo bardziej zrozumiałe przez społeczeństwo. Ba- powszechne... Przecież matek samodzielnie wychowujących dzieci jest mnóstwo- według Narodowego Spisu Powszechnego z 2021 roku było ich 1 milion 908 tysięcy. Radzą sobie lepiej lub gorzej, ale radzą sobie! Taki już ich los- Matki Polki.
Miłość i zbrodnia to dwa skrajne pojęcia. Miłość przecież to troska o drugą osobę oraz wspólny związek, oddanie, pragnienie dobra dla partnera, partnerki. Morderstwo to z kolei okrutny akt przemocy, dokonanie brutalnej krzywdy, czyn nie mający nic wspólnego z rozpływającymi serce czułymi emocjami. A jednak historia, literatura i rzeczywistość pokazują, że uczucie to potrafi prowadzić do czynów skrajnych, w tym do zabójstwa. Czy można zabić z miłości? Czy namiętność, zazdrość, poczucie odrzucenia lub chęć ocalenia kogoś przed cierpieniem mogą usprawiedliwiać zbrodnię? Sięgnęłam po książkę non fiction, która ukazuje mroczną część miłości...
Pracując z dziećmi w wieku wczesnoszkolnym, każdego dnia słyszę od nich opowieści z życia rodzinnego. Niektóre z nich rodzic wolałby z pewnością nie rozpowiadać... Nie raz dochodziły do mnie słuchy o niewydolności wychowawczej rodziny. Zawsze był i jest to dla mnie argument do podjęcia dalszych działań. A jednak jeszcze nigdy nie skończyło się to odebraniem rodzicom dziecka. Tymczasem w Szwecji po zawiadomieniu wysłanym przez szkołę, rozpoczyna się urzędowa procedura, która ma na celu ochronę małoletniego. By odebrać rodzicom dziecko, wystarczy oświadczenie dziecka o doznanej przemocy. Nie są potrzebne nawet dowody. Rodzice, rodzeństwo i inne osoby mogą zaprzeczać, ale to może nie mieć znaczenia.
Pierwsze zauważalne objawy łatwo pomylić ze skutkami stresu: trudności z koncentracją, zapominanie niedawnych sytuacji, imion, położenia przedmiotów. Przecież to się czasem zdarza każdemu, niezależnie od wieku. Jednak te zachowania nie mijają, a pogłębiają się. Zapominanie przechodzi w zaburzenia pamięci. Dochodzą problemy ze snem, zmiany nastroju, trudności w planowaniu, nieumiejętność rozwiązywania problemów, dezorientacja w przestrzenni, zapominanie słów, jak i niepoprawne ich zastosowanie, problemy z logicznym myśleniem, wycofanie się z codziennych aktywności: spotkań towarzyskich, zajęć, zainteresowań. Kiedy jest już to zauważalne i budzi niepokój bliskich, doszło już do neurodegeneracyjnych zmian w mózgu, których nie da się zatrzymać. Choroba będzie się pogłębiać, a stan chorego pogarszać, wpływając na podstawowe funkcje życiowe, takie jak mówienie, chodzenie, przełykanie, oddychanie.
Inność nie oznacza słabości!
Na co dzień zmagają się z poczuciem wyobcowania w świecie, który oczekuje od nich dostosowania się do z góry narzuconych i dla wszystkich jednakowych norm. Uważani są za dziwnych, przez co miewają mnóstwo problemów w domu, jak i w szkole.
