"BASIA I SŁODYCZE", Z. Stanecka, M. Oklejak, Wyd. Egmont 2012

Moje Starsze Dziecko zrobiło mi w zeszłym tygodniu awanturę. "Ja chce Basia! Basia! Basia! Basia! Chce!". No tak, 3-latek już wie, czego chce. Tylko, że my z Mężem nie mieliśmy już ochoty czytać ciągle tych samych przygód Basi ("Basia i taniec", "Basia i pieniądze", "Basia i podróż", "Basia i alergia"). Choć są świetne, ile można?! Pocieszałam się tym, że to normalne- maluchy w tym wieku, jak się uprą, to bawią się tylko jedną ulubioną zabawką, śpiewają w kółko jedną piosenkę, czytają jedną ulubioną książeczkę... Dobrze, że "Basia" to cała seria i to nas ratuje! Tylko jeszcze nie tego wieczoru...

Po 2 dniach zdobyliśmy kolejne "Basie"! Hurra! Z radości skakała cała Rodzina! Rysio, bo ma kolejną Basię! Rodzice, bo w końcu poczytają o nowych przygodach ukochanej przez Syna Basi! A mała Zuzia skakała, bo wszyscy inni skakali..., a zresztą każdy powód jest dobry, by trochę się wyszaleć...

Tym razem ulubiona postać opowiada swą przygodę ze słodyczami. Dzieci je niestety uwielbiają i niejedno, tak jak Basia śni, o jedzeniu tylko nich. I często wygląda to podobnie- dzieci CHCĄ słodkości, a rodzice ich zabraniają. Jednak może być też inaczej- Basia "(...) kiedyś sądziła, że są po prostu pyszne. Potem dowiedziała się, że tuczą i psują się od nich zęby, więc nie można ich jeść codziennie. A dziś okazało się, że niektórzy uznają je za truciznę, a inni, i to dorośli, pocieszają się nimi. Okazało się też, że na słodycze można być uczulonym i że można się nimi tak przejeść, że nie ma się ochoty nawet na jednego, maleńkiego lizaczka. Okropnie to wszystko skomplikowane (...).".