Już po przeczytaniu kilku stron I tomu "Stulecia Winnych" wiedziałam, że wpadłam po uszy. Książka okazała się najlepszą powieścią przynajmniej tego roku, a już na pewno najlepszą sagą, jaką przeczytałam w życiu. Jej akcja zakończyła się w dramatycznym momencie, dlatego cały czas czekałam, aż zdobędę II, i od razu III tom i zaszyję się na wiele godzin pod kocem, w kąciku, z kubkiem gorącej herbaty. A jesień jest przecież idealna na takie momenty...
Wczytując się w dalsze losy Winnych, nie mogłam ich odłożyć nawet na chwilę, co niestety dla reszty mojej rodziny oznaczało radzenie sobie beze mnie. "Dzisiaj obiad robisz Ty- Mężu"...,"Idźcie sami na spacer"..., "Yyy, później to zrobię"... Aż w końcu Mąż zapytał- "Co ty czytasz, że jesteś taka nieobecna?". "No co? Znowu Stulecie Winnych!" :)
Gdzie tkwi fenomen tej sagi? Może w tym, że opiera się na naszej prawdziwej, polskiej historii? Że czyta się ją, jakby słuchało się opowieści babci? A może w tym, że losy jej bohaterów w większych bądź mniejszych okolicznościach przypominają doświadczenia naszych dziadków? A może chodzi o to, że pokazuje współczesnym ludziom, jak żyło się w czasie wojny i tuż po niej? Napisana doskonałym stylem powieść sprawia, że czytelnik ma wrażenie, jakby uczestniczył w ówczesnych wydarzeniach. A może ów fenomen tkwi w całej gamie emocji, jakie wywołuje lektura?... W każdym razie, efekt jest niebagatelny!
Ale o czym dokładnie opowiada II tom, czyli "... Ci, którzy walczyli"? Wydaje nam się, że w czasie II wojny światowej obecna była tylko śmierć i niewyobrażalny strach. Owszem, to była codzienność. Jednak mimo wszystko starano się żyć jak najbardziej normalnie- rodziły się dzieci, zakochani brali ślub, była praca, a nawet rozrywka. A między tym wszystkim czaiły się ludzkie tragedie...
Polecam bardzo mocno!!!
Czytałam wszystkie ,,dorosłe" książki pisarki. Serią o Winnych także jestem zachwycona.
OdpowiedzUsuńP.