"Pokolenia. Powrót do domu" to kontynuacja sagi, której pierwszą część czytałam ponad dwa lata temu (przypominam recenzję tutaj). Pewnie dlatego, że istotne szczegóły poprzedniej powieści uległy już zapomnieniu (no w końcu od początku 2014 roku do teraz, przeczytałam grubo ponad setkę innych książek!), pierwsze kilkadziesiąt stron trudno było mi się wciągnąć, bo mocno nawiązywały do kluczowych chwil. Kiedy w końcu "załapałam", kto jest kim i jaki ma bagaż doświadczeń, totalnie odpłynęłam, weszłam w świat bohaterów zupełnie przecież mi obcych, a jednocześnie tak bliskich memu sercu...
Druga część sagi rozpoczyna się 21 lipca 1969 roku, momentem retransmisji pierwszego lądowania człowieka na Księżycu. W Łębkach nad Narwą, rodzina Borengów wraz z przyjaciółmi i sąsiadami przewidywali nadejście nowych, lepszych czasów. Spokojniejszych, dostatnich, szczęśliwych. Życie jednak składa się z różnych zdarzeń i nikogo nie oszczędza, tym bardziej w Polsce Ludowej...
Śmierć, narodziny, wesela i pogrzeby, kłótnie, zdrady i namiętności, porażki, błędy, skandale, jak i sukcesy, powodzenia, radości- wszystko to od pokoleń ma miejsce w każdej rodzinie. Katarzyna Droga opowiada o historii swojej familii bez słodzenia i wyolbrzymiania, jak to czasem czynią nasi codzienni rozmówcy. Tu każde zdarzenie budzi emocje, raz pozytywne, innym razem negatywne. Bez ogródek czytamy o skandalu cioci z Ameryki, o klątwie kobiet z domu Zajewiczów, o rodzinnych romansach, słabościach, lękach. Tło tych opowieści stanowi malownicze Podlasie oraz wydarzenia polityczne ówczesnej Polski.
Z pewnością "... Powrót do domu" jest bogatszy o pozytywne momenty rodziny- już nie ma wojny. Ale czy to znaczy, że ludzie nie cierpią? Nie mają swoich smutków i trosk?
Obie części "Pokoleń" mają dla mnie osobiste znaczenie. Przede wszystkim dlatego, że- podobnie, jak autorka- również czuję się związana z historią swoich przodków. Czuję ich cząstkę w sobie, doceniam też ich znaczenie dla kolejnych pokoleń. A poza tym, mnie także ciągnie do rodzinnego miejsca pochodzenia moich Dziadków- pewnej wielkopolskiej małej wsi pod Obornikami. W tym miejscu jest coś magicznego, coś magnetycznego, jakaś część mnie...
Podobnie jak autorka, ja także- już od dawna!- chciałabym spisać losy swojej rodziny, od kilku pokoleń wstecz. Katarzynie Drodze się udało, a czy ja spełnię swoje marzenie, choć tak dla siebie i kolejnych pokoleń?
Jeśli podzielacie mój sentyment do rodzinnych historii, powieść porwie Was na długo. Polecam tylko zacząć od pierwszej części i zaraz potem zabrać się za drugą ;)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za każdą opinię :) Twoje zdanie na ten temat jest dla mnie niezwykle ważne.