W szkole, a czasem nawet i już w przedszkolu, dzieci uczą się jak udzielać pierwszej pomocy przedmedycznej: jak wykonać masaż serca, jak ułożyć ciało w bezpiecznej pozycji, jakie są numery alarmowe i tym podobnych ważnych umiejętności. Później uczymy się tego cyklicznie a to na szkoleniach BHP, a to na kursie prawa jazdy i pewnie jeszcze w innych okolicznościach (nawet na festynach!). Natomiast w ogóle nie mówi się- a co dopiero uczyć!- o udzielaniu pomocy psychologicznej! A przecież każdy z nas, już od pierwszych lat życia, styka się z sytuacjami, w których możemy/ powinniśmy wspierać psychicznie drugiego człowieka. Ba, jest większe prawdopodobieństwo, że będziemy musieli udzielić komuś pomocy emocjonalnej niż wykonać masaż serca! Dlaczego zatem nikt nas nie uczy tych umiejętności?
W polskich szkołach brakuje psychologów na pełen etat, tak samo jak łatwego i szybkiego dostępu do specjalistów zdrowia psychicznego dla dzieci i młodzieży. Niestety mamy powód, by narzekać na nauczycieli, którzy często nie patrzą na swoich uczniów holistycznie, bo interesuje ich tylko czy uczą się ich przedmiotu. Rodzice również, a może przede wszystkim oni właśnie niedostatecznie radzą sobie ze spełnianiem swojej roli, czyli okazywaniem zainteresowania swoim pociechom, wsparciem, spędzaniem wspólnie czasu, ale też i wyciąganiem konsekwencji. Etap dorastania nie jest łatwym momentem życia- nigdy nie był, jednak w trakcie i po pandemii jest jeszcze trudniej. Dlatego cieszę się, że jest taka książka, jak "Nie powiem ci, że wszystko będzie dobrze", adresowana właśnie do młodzieży, oparta na polskich realiach, napisana przez wspaniałą dziennikarkę- Justynę Suchecką. W tej chwili już, zaledwie po kilku tygodniach po premierze, jest to bestseller i to nie tylko wśród nastolatków, ale także wśród rodziców i nauczycieli- i to jest cudowna wiadomość!
W książce tej, to głównie młodzi mają głos, a ich wypowiedzi uzupełniają specjaliści, wśród nich Tomasz Bilicki- interwent kryzysowy, i inni: psychiatra, psycholożka, zawodowy sportowiec. Poruszają jakże ważne tematy, z którymi stykają się na co dzień, które ich nurtują, z którymi muszą dawać sobie radę. Dzielą się zatem swoimi historiami o anoreksji, depresji, lękach, atakach paniki, samookaleczeniach, myślach i próbach samobójczych, o wysoko wrażliwych, ze spektrum autyzmu, nieheteroseksualnych. Opowiadają oni o swoich doświadczeniach, emocjach, błędach, sukcesach, pomocy, która w końcu przyniosła efekt. Natomiast ci co profesjonalnie pomagają na co dzień, podpowiadają czytelnikom, w jaki sposób zachować się w stosunku do osób, o których mowa, jak można im pomóc, by rzeczywiście okazać wsparcie, a nie jeszcze bardziej pogrążyć. I co niezwykle ważne, uświadamiają, że udzielając wsparcia, trzeba pamiętać o sobie! Jak w samolocie, w którym w razie komplikacji podczas lotu, zakładamy maskę tlenową najpierw sobie, a później ratujemy innych...
Bardzo podobał mi się rozdział- rozmowa z psychiatrą, Krzysztofem Szwajcą, który opowiada o swojej roli w procesie pomocy młodzieży. Przekonuje, że nie ma się czego wstydzić, jeśli okaże się, że trafimy do specjalisty od zdrowia psychicznego, tłumaczy jak może wyglądać wizyta i całe leczenie, czy zawsze potrzebne są leki itp. Zdradza on również zaskakujące wyniki badań, które wskazują, że aż 40% wizyt u lekarza rodzinnego dotyczy schorzeń natury psychicznej! Bo przecież nasza dusza też ma prawo chorować.
O znaczeniu wsparcia emocjonalnego, spokoju umysłu i treningu psychiki przekonują też Filip Bednarek, bramkarz Lecha Poznań oraz Daria Abramowicz, psycholożka Igi Świątek.
Z dużym zainteresowaniem przeczytałam również rozdział, poświęcony "sklepowi z naturalnymi kosmetykami" Rumianki i Bratki. Pierwszy raz przeczytałam o nim na FB podczas pandemii, później pojawił się gdzieś reportaż o jego działalności, bardzo możliwe, że Wy również o nim usłyszeliście. Pomysł na niego uważam za genialny. Sklep niby oferuje polskie naturalne kosmetyki, a tak naprawdę pomaga ofiarom przemocy domowej. "Jak to zazwyczaj działa? Na przykład kobieta pisze, że chce zamówić krem nawilżający. A pracownicy sklepu zaczynają delikatnie wypytywać: jak skóra reaguje na alkohol, czy potrzebuje tego kosmetyku od razu, czy ktoś z domowników również może być zainteresowany produktem? Dalsza reakcja zależy od odpowiedzi. Czasem pracownicy Rumianków i Bratków proszą o numer telefonu i dzwonią do >>klientki<< o wskazanej godzinie. Często organizują transport, szukają kogoś, kto mógłby bezpiecznie zawieźć potrzebującą kobietę na przykład do ośrodków interwencyjnych. Zdarza się też, że od razu wzywają policję. Jasnym sygnałem, że potrzebna jest natychmiastowa pomoc, jest podanie >>sprzedawcom<< adresu zamieszkania". Pomysłodawczynią "sklepu" jest licealistka! Wymyśliła Rumianki i Bratki w grudniu 2020 w trakcie pandemii. Szybko okazało się, jak bardzo potrzebna była taka inicjatywa. Poza szukającymi pomocy, zgłosili się do niej także specjaliści, którzy również sami z siebie chcieli pomagać ofiarom przemocy domowej: psycholożki, terapeuci, prawniczki, a nawet graficzki i informatycy, którzy stworzyli profesjonalną stronę internetową. Nawet policja z pełnym zaangażowaniem z nimi współpracuje i każde zgłoszenie traktuje poważnie. Krysia -owa genialna licealistka- uważa, że "szkoła powinna uczyć o tym, jak reagować na przemoc i jak sobie z nią radzić. Marzy, żeby zdrowie psychiczne było tematem lekcji". I ja się z nią całkowicie zgadzam!
Nie jestem w stanie opowiedzieć Wam każdego ważnego poruszonego w książce wątku. Kończąc lekturę "Nie powiem ci, że wszystko będzie dobrze" doszłam do wniosku, że mamy bardzo wrażliwą i świadomą młodzież. Nie przypominam sobie, bym ja taka była i stwierdzam to z żalem. Ci młodzi ludzie nie mają łatwego życia, a jednak wielu z nich potrafi- mimo trudnych doświadczeń- wyciągnąć wnioski i zwrócić się w stronę siebie i drugiego człowieka.
To bardzo ważna książka! Polecam nastolatkom, młodym dorosłym, rodzicom i pracującym z młodymi ludźmi 💗
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za każdą opinię :) Twoje zdanie na ten temat jest dla mnie niezwykle ważne.