Uczymy się tolerancji do osób niepełnosprawnych, do osób innej niż nasza narodowości, koloru skóry, orientacji seksualnej. Ale zapominamy, że różnimy się od siebie nie tylko wyglądem, ale też i wnętrzem: osobowością, temperamentem, sposobem myślenia, stanem psychicznym, potrzebami i możliwościami. Nasze bogactwo życia wewnętrznego też zasługuje na akceptację, szacunek i uwagę! Niezależnie od płci. Bez warunkowania na lepszy- gorszy, normalny- nienormalny.
Wiele kobiet cierpi, ponieważ czuje, że nie pasują do otaczającego świata, a ich odmienność nie została nigdy zdiagnozowana. Do jeszcze niedawna sądzono, że ADHD, spektrum autyzmu i inne stany psychiczne dotykają jedynie mężczyzn. My, kobiety możemy być jedynie histeryczkami, zołzami, mieć PMS, być nadmiernie emocjonalne, ale mieć odmienny sposób myślenia, to już nie.
"Brak świadomości i zrozumienia wynika w dużej mierze z zaniedbań naukowców, bo wyniki ich badań bardzo często bazują na ustandaryzowanej próbie osób płci męskiej. To sprawia, że lekarze, terapeuci, nauczyciele i funkcjonariusze policji po prostu nie mają pojęcia, jak wygląda i jak zachowuje się kobieta z ADHD, zespołem Aspergera, synestezją, zaburzeniami przetwarzania sensorycznego czy wysoką wrażliwością. W rezultacie tysiące kobiet nie są w stanie nazwać swoich doświadczeń i odczuć." A pewne jest, że kobiety zachowują się inaczej, niż mężczyźni.
Większość neuroodmiennych kobiet zmuszona jest zakładać maski, by najlepiej dopasować się do świata. Jenara Nerenberg, między innymi dziennikarka, przez wiele lat zmagała się z trudnościami dnia codziennego, skrojonymi nie na jej miarę. Diagnoza zaburzeń lękowych nie do końca ją przekonywała i do niej pasowała. Dopiero zdiagnozowanie u niej autyzmu i ADHD, choć ją zaskoczyło, przyniosło akceptację i pozytywne doświadczenia w dalszym życiu. Zgłębiając temat, doszła do wniosku, że z podobnymi przeżyciami zmaga się wiele kobiet. Zaczęła organizować spotkania z wybitnymi naukowcami, którzy prowadzą znaczące badania z zakresu medycyny, projektowania, sztuki i psychologii pod kątem neuroodmienności. I tak powstał jej autorski Projekt Neurorożnorodność, a następnie książka "Neuroróżnorodne. Jak żyć w świecie skrojonym nie na naszą miarę".
Autorka wyjaśnia w niej z czym muszą zmagać się na co dzień kobiety neuroróżnorodne oraz jak wygląda ich wewnętrzny świat. Może to pomóc im samym w samoakceptacji, w drodze do diagnozy. Może to pomóc także ich bliskim, współpracownikom, nauczycielom i innym, w ich zrozumieniu. Kiedy kobiety zaakceptują swą neuroodmienną tożsamość, zaakceptuje je także otoczenie. Dziennikarka oraz jej rozmówcy i rozmówczynie opowiadają, co przyczynia się do wzrostu akceptacji siebie i uzdrowienia.
Jednak samoświadomość to ciągle za mało. Istotne jest również, jak całe społeczeństwo postrzega i traktuje odmienność. Nie powinno się jej określać jako zaburzenie, lecz inne możliwości, potrzeby, spojrzenie na świat. Potrzebne jest zrozumienie, że potrzeba światu neuroróżnorodnych kobiet w każdej dziedzinie. Nowe technologie (rozszerzona rzeczywistość, wirtualna rzeczywistość, sztuczna inteligencja, projektowanie sensoryczne) tworzone przez kobiety neuroróżnorodne, które mają inne, równie istotne spostrzeżenia i rozwiązania, dają światu nowe zastosowania.
Książka ta nie jest poradnikiem, a mimo to może pomóc niektórym kobietom w zrozumieniu siebie. Być może będzie to pierwsza publikacja, która otworzy niektórym oczy. Która skłoni do poszukiwania dalszych informacji, być może badań, a także do procesu diagnozy.
Bardzo ważna i interesująca lektura 😊
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za każdą opinię :) Twoje zdanie na ten temat jest dla mnie niezwykle ważne.