W czasach Instagrama i innych podobnych mediów społecznościowych, prezentujemy się światu z jak najlepszej strony. Nierzadko nawet udajemy innych. Udajemy kogoś, kim nie jesteśmy, by mieć przyjaciół, by być lubianym i akceptowanym. A często to my sami siebie nie lubimy. Pogrążamy się w swoich żalach, poddajemy się natrętnym myślom o niepowodzeniach, zwykłe codzienne wpadki czy słabości, których nikt poza nami nie zauważa, wyolbrzymiamy do rangi katastrofy.
Pocieszamy się kompulsywnym jedzeniem, shoppingiem, łykamy tabletki na wszystko i najczęściej sami sobie robimy problemy tam, gdzie ich nie ma. Ale przecież każdy z nas jakiś jest. Każdy z nas ma lepsze i gorsze dni. A jak mówi moja Koleżanka: "Każdy z nas jest chory psychicznie na swój sposób" 😅 😜
Bohaterka "Zasupłanych myśli" jest stałą klientką psychoterapeutów i psychiatrów. Ma zdiagnozowaną depresję, zaburzenia lękowe, fobię społeczną oraz zaburzenia obsesyjno- kompulsywne.
"Paraliżowała ją wizja poniedziałku, przerażał wtorek, wprawiała w drżenie środa, o niekontrolowane mdłości przyprawiał czwartek, na myśl o piątku odzyskiwała jakby równowagę, jednak wiedziała, że ulga nadejdzie późno, zdecydowanie za późno, bo- przy dobrych wiatrach- dopiero po szesnastej. Najstraszniejsze były niedziele. Upiorne poczekalnie w poczekalni tego, co może niektórzy określają mianem życia."
Ma równie "popapranych" przyjaciół. Poznała ich na forum nieumiemżyć.pl wiele lat temu. Spotykają się co weekend w mieszkaniach u siebie na przemian, by analizować nawzajem swoje życie i codzienne sytuacje, jak i dawać sobie wsparcie. Takich przyjaciół ze świecą szukać! Ma również kochającego ją, szanującego, troskliwego faceta, który świata poza nią nie widzi. Są i rodzice, którzy w pełni akceptują swoją córkę. Ma również mieszkanie, stałą pracę... A jednak coś jest nie tak. WSZYSTKO jest nie tak! Życie jest nudne, beznadziejne, pozbawione sensu! Inni to mają lepiej...
"Zasupłane myśli" to powieść o nas samych. W bardzo przekoloryzowany i ironiczny sposób ukazuje nasze psychiczne słabości i skłonności do wyolbrzymiania. Czytając tę nowość wydawniczą można się śmiać, ale też i chwytać się za głowę. Można również znaleźć podobieństwo do siebie, choćby tylko odrobinę czy tylko w jakiejś konkretnej sytuacji, ale to już wystarczy, by zastanowić się nad sobą. I wcale nie chodzi o to, by dojść do wniosku: "Jestem psychiczna. Powinnam się leczyć". Często zauważenie czegoś i refleksja to już duży krok ku zmianie 😉
Coś mnie frapuje w tej książce, w końcu po nią sięgnę.
OdpowiedzUsuń