Jeszcze sto lat temu, obecne było przekonanie, że "dzieci i ryby głosu nie mają". Kiedy usłyszeliśmy słowa Korczaka, że dziecko to też człowiek, tyle że jeszcze mały oraz inne niezwykle trafne stwierdzenia na temat najmłodszych, jakby coś zaczęło w ludziach pękać. Powoli my, dorośli inaczej zaczęliśmy spoglądać na uczucia, potrzeby i możliwości tych niewinnych człowieczych istot, naszych pociech. Obecnie mamy urząd Rzecznika Praw Dziecka, Konwencję o Prawach Dziecka, Komitet Ochrony Praw Dziecka, a także liczne fundacje, organizacje oraz ludzi, którzy na co dzień zajmują się pomocą i ochroną praw najmłodszych. Mimo tej ogromnej zmiany, jakiej dokonaliśmy, nadal w naszej kulturze obecny jest adultyzm, czyli dyskryminacja dzieci i młodzieży. Przekonanie, że młodsi są gorsi! Nadal, mimo większej świadomości i obowiązującego prawa, traktujemy ich w taki sposób, w jaki nie potraktowalibyśmy dorosłego!
Wydawać by się mogło, że z podręczników szkolnych powinniśmy czerpać wiedzę. Niestety to nie jest prawda, przynajmniej nie zawsze. Najbardziej chyba zakłamany jest przedmiot historia, a wkrótce prym będzie wiódł HiT, czyli historia i teraźniejszość 🙉🙈
Po przeczytaniu zapowiedzi, miałam duże oczekiwania wobec tej książki, dlatego nie mogłam sobie jej odpuścić. Po kilkudziesięciu stronach byłam jednak znużona i rozczarowana. Styl pisarski Marie-Hélene Lafon okropnie mnie drażnił- brak przecinków w zdaniach, chaotyczne opisy- to nie na moją belferską głowę, która wychwytuje błędy i gotowa jest do ich poprawiania 😅 Z żalem odłożyłam "Historię syna" na stolik nocny, by dać jej szansę drugiego dnia. Zastanawiałam się, czy zacząć od początku, czy kontynuować. Postanowiłam, że przeczytam kilka kolejnych stron i dopiero wtedy ewentualnie się cofnę. Zaczęłam więc czytać i... przepadłam do końca. Powieść wciągnęła mnie w swoje sidła, kiedy w ogóle się tego nie spodziewałam. A potem nagle, zbyt szybko, zostałam porzucona i historia się skończyła. Poczułam się samotna. Co Ty ze mną zrobiłaś Marie-Hélene Lafon?!
W szkole, a czasem nawet i już w przedszkolu, dzieci uczą się jak udzielać pierwszej pomocy przedmedycznej: jak wykonać masaż serca, jak ułożyć ciało w bezpiecznej pozycji, jakie są numery alarmowe i tym podobnych ważnych umiejętności. Później uczymy się tego cyklicznie a to na szkoleniach BHP, a to na kursie prawa jazdy i pewnie jeszcze w innych okolicznościach (nawet na festynach!). Natomiast w ogóle nie mówi się- a co dopiero uczyć!- o udzielaniu pomocy psychologicznej! A przecież każdy z nas, już od pierwszych lat życia, styka się z sytuacjami, w których możemy/ powinniśmy wspierać psychicznie drugiego człowieka. Ba, jest większe prawdopodobieństwo, że będziemy musieli udzielić komuś pomocy emocjonalnej niż wykonać masaż serca! Dlaczego zatem nikt nas nie uczy tych umiejętności?
