Jak dotąd znana była jako autorka licznych książek dla dzieci (np. "Cioci Jadzi") oraz ilustracji, tłumaczka serii "Tupcio Chrupcio", a także zdobywczyni wielu nagród. Eliza Piotrowska zawsze kojarzona była ze światem literatury dziecięcej. Aż w końcu zadebiutowała w powieści dla dorosłych.
„Obczyzno moja” to historia Polki, która potyka się o własną polskość, to historia człowieka, który poznaje siebie. I wiecznie wraca do punktu wyjścia.
"Polska. Czy ona w ogóle istnieje? A jeśli tak, to gdzie? Bo przecież nie na mapie. Gdzie jest to miejsce, w którym stykają się nasze historie – moja i jej? Co nas łączy? Świętość pierwszeństwa? Pierwszy klaps, pierwszy krzyk, Pierwsza Komunia?"
Piotrowska opowiada o Polsce, Włoszech i Brazylii, ale nie jest to książka podróżnicza ani reportaż. Bohaterka przygląda się krajom i ich mieszkańcom nie po to, żeby przekazywać wiedzę o świecie, lecz by czerpać z nich wiedzę o sobie samej.
"Obczyzno moja" to także powieść, w której główną bohaterką jest sama Polska.
Jako Polka wiem, że Polskę można kochać i nienawidzić jednocześnie! Mieć jej dosyć i nie móc się od niej wyzwolić! Wstydzić się jej i być z niej dumną! Związek wielu Polaków z Polską jest jak patologiczne małżeństwo- jak bycie uzależnionym od sprawcy...
Powieść Piotrowskiej to tekst wielowymiarowy i (bardzo) skłaniający ku refleksji nad uczuciem i związkiem z krajem nad Wisłą... Jest poetycko i ciekawie- z pewnością!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za każdą opinię :) Twoje zdanie na ten temat jest dla mnie niezwykle ważne.